سازگاری های هورمونی به تمرینات استقامتی با شدت متوسط در مردان چاق غیر فعال

سابقه و هدف: ورزش و فعالیت بدنی با تاثیر بر هورمون های کنترل کننده هومئوستاز انرژی و متابولیسم در تعدیل چاقی و اختلالات هم راه با آن توان مند است. پژوهش حاضر تاثیر تمرینات استقامتی با شدت متوسط بر سطوح سرمی لپتین، کورتیزول، تستسترون و هورمون رشد و شاخص مقاومت انسولین ( homa-ir ) را در مردان چاق غیرفعال مورد مطالعه قرار داده است.   مواد و روش ها: 20 مرد چاق غیرفعال ( ≤bmi 30) در دو گروه تجربی و کنترل در 16 هفته تمرینات استقامتی با شدت متوسط (70-60% ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته، شرکت کردند. سطوح سرمی لپتین، کورتیزول، تستسترون، هورمون رشد و homa-ir و شاخص های آنتروپومتریک قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تی زوجی، تی مستقل و آزمون هم بستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 p< انجام گرفت.   یافته ها: اگر چه اجرای 16 هفته تمرینات استقامتی با شدت متوسط ضمن بهبود کلیه شاخص های آنتروپومتریک (05/0 p< )، کاهش معنی دار سطوح سرمی لپتین (003/0= p ) و افزایش معنی دار هورمون رشد (040/0= p ) و کورتیزول (009/0= p ) را به هم راه داشت؛ برابر نتاج آزمون تی زوجی تغییر معنی داری در غلظت تستسترون و انسولین و homa-ir در گروه تمرینی مشاهده نشد (05/0 p> ). بنابر نتایج آزمون هم بستگی پیرسون بین سطح ابتدایی لپتین با مقادیر اولیه هیچ یک از شاخص های آنتروپومتریک و homa-ir رابطه معنی داری وجود نداشت (05/0 p> ). مع هذا پس از مداخله بین تغییرات غلظت لپتین با تغییرات وزن، bmi ، محیط کمر و whr ارتباطی معنی دار مشاهده گردید (05/0 p< ). نتیجه گیری: تمرینات استقامتی با شدت متوسط با بهبود ترکیب بدنی و تغییر در غلظت لپتین، کورتیزول و هورمون رشد در تعدیل نیم رخ هورمونی متابولیسم در مردان چاق موثر است. هر چند که این تغییرات ممکن است هم سو با تغییرات homa-ir و تستسترون نباشد